Barka & we are not made of sugar!

Hoi allemaal,

Hier dan het eerste reisverslag vanuit een mooi, indrukwekkend, warm plaatsje (Tuna) in Ghana.

Na een emotioneel afscheid vanaf Rotterdam airport, vertrokken Merle en ik via Londen, naar Ghana. Het besef dat we nu toch echt voor 3,5 maand op reis gingen naar Afrika, kwam toen we op het vliegveld in Londen aan het wachten waren totdat we konden inchecken. In de hal zaten namelijk haast alleen donkere (waarschijnlijk Ghanese) mensen. Dit voelde erg raar en was even wennen. Vanaf dat moment hadden we echter veel zin om eindelijk in Ghana aan te komen. Na 3 uur overstaptijd en een uur vertraging vertrokken we naar Accra.

Eenmaal in Accra aangekomen, werden we gebeld door Valentine, de man die ons op zou komen halen. Het duurde even voordat we elkaar gevonden hadden omdat we natuurlijk niet van elkaar wisten hoe we er uit zagen. Voor Valentine was het natuurlijk makkelijker om ons te spotten ;). We wachtten bij de bagageband maar hebben er echt ongeveer een uur gestaan. We waren echt bang dat onze koffers verdwenen waren maar uiteindelijk vonden we ze. Het eerste contact met Valentine en zijn neefje Moses was even vreemd maar ze waren erg vriendelijk. Merle en ik merkten meteen dat aanrakingen een gewoonte zijn voor Ghanezen. Ze kwamen lichamelijk ook erg dichtbij. Iedereen noemt Merle ‘Maria’ en een man zei dat ze de moeder van Jezus was haha. Zij heeft dus al een voorsprong want de man reageerde teleurgesteld op mijn naam. Ze spreken het meestal uit als Inga/Inge.

Vanuit het vliegtuig zagen we al dat Accra er redelijk westers uit zag. Dit beeld werd bevestigd toen we ’s avonds door een deel van Accra, richting een soort hotel reden. Alle huizen waren echter omringd door hekken en onderweg kwamen we polities met grote geweren tegen. We verbleven de nacht in een guesthouse. Moses en Valentine zeiden dat ze ons om 4 am sharp op zouden komen halen, met de nadruk op sharp. We konden na deze lange dag dus maar 4 uurtjes slapen. Dit werd nog minder omdat Merle en ik allebei niet echt konden slapen. Ik was best bang omdat we geen muskietennet hadden, we geen slot op onze deur hadden en ik ’s nachts voetstappen en honden hoorde blaffen.

Ik was dus blij toen het ochtend was, kwart voor 4 dus en we moesten opstaan. Na een kwartier haasten, was Moses er nog niet. Na nog een kwartier nog niet en inmiddels was het 4.30. We waren lichtelijk in paniek omdat we de binnenlandse vlucht naar Tamale moesten halen. We zeiden maar niets van het feit dat Moses te laat was omdat dit bij de Afrikaanse/Ghanese cultuur hoort. Het was een heel gedoe om op tijd bij de douane etc. te komen. We hadden zelfs bijna ruzie omdat Moses ons via een andere ingang het vliegveld binnen loodste. De binnenlandse vlucht was redelijk luxe en duurde maar een uur. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was prachtig. Er was bijna niets anders dan natuur, erggg mooi!

Eenmaal in Tamale aangekomen, kwam de regen met bakken uit de lucht. Father Clement (de contactpersoon van het project, welke priester van beroep is) kwam ons daar ophalen met een busje. Vanuit het vliegveld reden we via veel verschillende dorpen (o.a. het dorpje ‘Sit down and buy a goat’ en ‘alcoholstreet’) naar de plaats van bestemming. We zaten dus een paar uur in het busje en reden over de meest hobbelige, soms smalle zandweggetjes. Tamale is echt het tegenovergestelde van Accra! Veel meer natuur, rode grond en veel armer. Wel ontzettend mooi, bijzonder en indrukwekkend! Ik bleef maar zeggen hoe ‘amazed’ ik was tegen Fr. Clement. In Tamale zijn de mensen bang voor regen en werken ze tijdens de regenbui niet, dus gingen we rusten bij een soort huis waar ‘sisters’: nonnen wonen en bidden. De nonnen waren erg vriendelijk en meer open minded dan ik had verwacht. Ik dacht ik vraag maar gelijk op welke dieren we ons kunnen voorbereiden in Ghana. Op de vraag of de spinnen gevaarlijk waren, reageerde Fr. Clement sarcastisch door te zeggen: ‘do the spiders bite in the Netherlands?!’ haha.

Daarna gingen we verder met onze reis. Fr. Clement vroeg of we tegen de regen konden en ik reageerde met ons Nederlandse spreekwoord: ‘we are not made of sugar’. Hij moest erg lachen hier om en vertelde het later trots tegen veel mensen. Clement is erg vriendelijk, gastvrij en heeft ook echt wel humor, heel grappig. Op het begin vonden we hem echter lastig te ‘lezen’ i.v.m. de cultuurverschillen.

Onderweg merkten we meteen dat sommige mensen niet opkeken van blanke mensen, veel kinderen echter wel. Ze zwaaiden en schreeuwden iets met alla achteraan & how are you? ‘blanke vrouwen, hoe gaat het’ (ben helaas de precieze vertaling vergeten). In Tamale deden we boodschappen. We dachten dat we voedsel moesten kopen maar Father zei dat we ons hele cooking equipment moesten kopen. In het huisje waar we gaan verblijven is namelijk nog helemaal niks in de keuken… In Tamale was het ineens erg druk en kwamen er heeeel veel mensen langs in auto’s en op motors. Het bleek dat de Ghanese president was gearriveerd. Grappig om te zien; iedereen was heel vrolijk en druk.

We kwamen rond 19.00 Ghanese tijd aan in Tuna. Het was er pikkedonker dus we konden niet veel zien. We aten in het huis van Clement, waar 3 priesters wonen en een paar guest rooms zijn. Er liepen veel katten, honden, geiten en varkens rond. We aten samen met father Stephen. De kokkin had speciaal voor ons spaghetti gemaakt. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk het varkensvlees te laten liggen en te vermijden te vertellen dat ik vegetarisch ben. Vervolgens zei Clement dat we nog niet in ‘ons’ huisje konden slapen omdat er nog geen matrassen lagen en de deuren vervangen moesten worden. We sliepen dus beiden op een andere kamer. Clement vertelde ons dat we volgende week pas kunnen beginnen met de ‘stage’ i.v.m. ebolapreventie.

Het is wel duidelijk dat father aanzien heeft en zo veel voor elkaar krijgt. Er wonen 2 jongens in Tuna die Clement aanstuurt om dingen op te ruimen, te dragen etc. Hij zei dat wij deze jongens altijd kunnen roepen om taken voor ons te doen. Heel bizar, het lijken net slaafjes..
Daarna gingen we naar onze kamer. Ik was even emotioneel omdat ik na 2 lange dagen reizen lekker wilde settelen in het guesthouse maar dit nog niet kon.

Gelukkig was ik de volgende dag weer wat vrolijker en positiever. Father liet ons een deel van de school zien en gaf ons een soort van presentatie waarin hij dingen vertelde over onder andere het project, de cultuur, veiligheid, religie, eten en drinken en de community. Daarna konden we even rusten en DOUCHEN. Wow, wat was dit lekker. Wel koud water, maar dit was juist fijn. Het is namelijk dagelijks benauwd en rond de 32 graden. In september is nog het regenseizoen dus het regent elke dag. Soms een paar uur en soms de hele dag.

’s Middags gingen we naar een stadje genaamd Wa. Het is een mooie grote stad. We deden er een paar boodschappen en liepen over de prachtige, kleurrijke markt. Overal liepen geitjes, koeien en kippen rond. Verder lopen overalll waar we komen, vrouwen rond met of baby’tjes (heeeel schattig), zware manden op hun hoofd, of beiden tegelijk rond, in prachtige jurken!

Na de boodschappen gingen we naar het huis van een kennis van Clement. De buurt zag er van buitenaf best arm uit, dit komt denk ik doordat er overal zand ligt enzo. Haar huis was echter groot en heel luxe! We kletsten met haar en ze nodigde ons uit om Jam te proberen (hetzelfde als we ’s middags’ hadden gegeten). Dit is een soort groente, het proeft een beetje zoals aardappel, dat wordt geserveerd met een tomatensaus met tonijn erin. Het eten is een beetje wennen; vooral het eten met je rechterhand. In Ghana is het namelijk beleefd om alles met rechts te doen. Dit is dus erg wennen voor mij als linksepootje! Verder zijn veel mensen gelovig; vooral katholiek/islamitisch. Verder heb je nog een paar geloven die uit gaan van offers etc. We hebben al veel mensen zien bidden: in het vliegtuig bijvoorbeeld en voor en na het eten. Vervolgens gingen we naar een guesthouse om daar te slapen. Dit lag tussen een soort van huizen voor broeders; priesters. Een broeder is op verschillende plaatsen in Nederland geweest en was enthousiast over de Efteling haha!

Vanmorgen gingen we weer naar het centrum van Wa om daar te ontbijten. We kregen er brood en zelfs (oplos)koffie voor een prikkie. Daarna konden we even skypen in een internetcafé. Toen Father ons weer kwam ophalen van het café reden we samen met hem en een dochter van zijn vriend naar de universiteit van Wa. De scholen waren weer begonnen en we brachten haar spullen naar de studentenflat in de buurt. Ik liep mee naar binnen met wat spullen en stond verbaasd te kijken toen we bij haar kamer aankwamen. In een kleine kamer stonden vier stapelbedden voor haar en drie andere meiden. WOW dan is een kamertje in Nijmegen van 10 vierkantenmeter echt wel een luxe.

Vervolgens reden we weer terug naar Tuna. Onderweg vertelde father heel koeltjes dat twee jongens een slang aan het doden waren, ieeee. Later stopten stopten we bij een paar vrouwen die stof aan het weven waren, erg knap. Father gaf ons de tip om tegen de tijd dat we terug gaan, een Afrikaanse jurk te laten maken. Dit gaan we zeker doen, super vet!

Ik kan nog wel een uur doortypen maar ik houd het hier even bij anders moeten jullie zo veel lezen! We zullen ook proberen wat foto’s te uploaden, maar het internet is heel traag dus we moeten even kijken of het lukt!

Barka (dankjewel ) en tot snel!

Groetjes Merle en Imke

PS: Father = Clement ;)