We love Africa!

Dinsdag maar weer een kijkje genomen op de school. Vandaag konden we niet veel doen maar daarom zijn we op ontdekking gegaan in het computer-lab. Vlak bij de school ligt een gebouwtje bomvol met computers die niet gebruikt worden! Ideaal voor de ICT lessen natuurlijk dus daar wilden we meer van weten.

Aan het eind van de middag voelt Imke zich nog steeds echt niet lekker en het lijkt ook niet beter te worden. We volgen de tip van de Duitse bezoekers op om bij een (erg vriendelijke) dorpsbewoonster langs te gaan als er iets is. Ik dring aan om toch maar aan haar advies te vragen. Ze komt en verteld dat het waarschijnlijk gewoon door de weersverandering komt. Ook father Clement denkt dat het allemaal wel meevalt maar besluit toch voor de zekerheid even langs de clinic te gaan met ons. We kijken onze ogen uit in de clinic. Wat een oud bevallen gebouwtje, kapotte stoelen en stoffige kamertjes. Hopelijk wordt het geld besteed aan het ontwikkelen van medische kennis en het aanschaffen van medische voorzieningen;).

Als we te horen krijgen dat Imke toch echt malaria heeft, zijn we erg verbaast. Hoe kan dat nu?! Iedere dag braaf antimalaria pillen slikken, Deet gebruiken tegen de muggen, een muskietennet, bedekte kleding dragen en dan toch malaria. Ze krijgt een kuur voor drie dagen om de parasiet uit haar lichaam te krijgen. Eenmaal thuis zijn we een beetje overvallen door de hele situatie maar we zien het niet somber in en besluiten het te vieren met zelfgemaakte rijstepap mmmm;P

De dagen dat Imke ziek is ontdekken we hoe super zorgzaam de bewoners van Tuna zijn. Elke dag komen er meerdere mensen langs om te kijken hoe het gaat en om fruit of energiedrank te brengen. Haha het leek een beetje op red bull en hier moest Imke een hele fles van opdrinken, het beste medicijn volgens Clement. Net zoals dat ik elke avond een Afrikaans slaapliedje voor Imke moest zingen dat Clement mij vol overtuiging heeft aangeleerd, Geweldig!

Naast het zingen van slaapliedjes probeer ik in de tussentijd de kids op school les te geven, het huishouden te runnen en het bezoek te ontvangen. Mama Merle is taking care. Gelukkig voelt Imke zich vrijdag alweer stukken beter en zaterdag is ze echt helemaal beter. We besluiten naar Wa te gaan om naar de markt te gaan en een van de leraren van school/vriend (Ghanees die zelf nog nooit in Wa is geweest) wilt graag met ons mee. Uiteindelijk komen we erachter dat het vandaag en morgen een feestdag is; het suikerfeest voor de moslims. De paar trotro’s die voorbij komen zijn overvol en we besluiten dat vandaag geen goede dag is om naar Wa te gaan. Dan maar even in Tuna wat groenten bij elkaar sprokkelen en weer terug naar huis. Eenmaal thuis hebben we een erg interessant gesprek met die vriend van school Aziz. We bespreken van alles van koken tot ‘teaching methods’ en het geloof. We krijgen van hem de tip om ons toch maar eens te verdiepen in de Islam. We zitten nu kind of in een identiteits/geloof crisis; volgens Father moeten we christen worden, volgens Aziz moeten we ons bekeren tot de islam, of moeten we toch maar dicht bij ons eigen geloof blijven (genaamd ‘alles gebeurt met een reden’ ofzoiets)?

Zondag met Clement naar een dorpje even voorbij Tuna gegaan. De weg ernaartoe was al een heel avontuur op zich. We stonden verbaast van het feit dat over deze weg überhaupt een auto kon rijden. Onderweg kwamen we onder andere een hele diepe kuil tegen bedekt met water en stenen. Na een goede inspectie van Clement besloot hij dat het veilig genoeg was en reden we er met Volle vaart (hobbel de bobbel) overheen. Uiteindelijk kwamen we veilig bij het dorpje aan (met enige Ghanese vertraging). De dorpsbewoners wachtten ons al op. We zaten letterlijk op de eerste rij: naast het altaar, maar een klein beetje ongemakkelijk. Clement stelde ons wat geruster met de mededeling dat wij nog niet getrouwd zijn. Dus ie-de-re Ghanees komt dit te weten.. Bij de introductie kwamen we tot de verassende ontdekking dat mijn naam is gedegradeerd van ‘heilige’ Maria, tot Milo; een drankje dat lijkt op chocomel en we hier vaak nuttigen. Ik denk dat Father na een maand er achter is gekomen dat ik toch niet zo’n heilige Maria ben, en de naam Milo beter bij mij past door mijn zoals hij noemt ‘chocolat skin’ (moet hij zeggen). Na de mis maakten we wat foto’s van de kerk. Toen de mensen dit doorhadden, wilden ze allemaal op de foto. De mensen in het dorpje zijn erg arm en kunnen amper Engels. Er was een schooltje in het dorp maar er waren alleen nog wat palen te zien omdat de school recent door een hevige regenbui is ingestort, erg triest om dit te zien. Dit houdt in dat er lessen worden gegeven in de kerk als noodoplossing, omdat er van de 180 kinderen maar een paar naar school kunnen.

Eenmaal back in Tuna, werden we uitgenodigd om met de Fathers te gaan lunchen. Nou het was lachen gieren brullen; we hebben de meest hilarische priester ontmoet. Hij heeft een paar jaar in Duitsland gewoond en we hadden gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen. Hij kent onze woonplaatsen; Nijmegen en STEYL (?!) allebei. Hij deelde zijn kennis aan Nederlandse woorden met ons en hij zei letterlijk dat wij ‘lekker’ zijn. We maakten hem dus maar duidelijk dat het een beetje raar is als een man op leeftijd dit zegt haha.

Vandaag hebben we les gegeven en de ICT-ruimte gepoetst met een paar kinderen. Geweldig om te zien hoe enthousiast ze waren bij het zien van de vele computers. Morgen gaan we beginnen met de ICT lessen! Verder hebben we onze ‘hoe-draag-je-vijf-liter-water-op-je-hoofd-skills getraind, met succes!

See you!