Goodbye until we meet again

Het is moeilijk om een begin te maken van dit verslag aangezien de afgelopen weken heel druk waren en tegelijkertijd voorbij vlogen.

Ik zal beginnen met het feit dat met hulp vanuit Nederland een paar bestanden van de USB hersteld zijn!! Vanuit Nederland werd mijn laptop bestuurd, echt bizar dat dit kan op duizenden meters afstand.

In het weekend gingen we samen met Father eerst naar Damongo. Daar brachten we een bezoekje aan een girls high school. Ze waren net klaar met het avondeten en zaten met honderden meiden in schooluniformen in een grote zaal. We stelden ons voor aan de meiden en kregen al snel allerlei vragen. Ze waren razend enthousiast dat we hen een bezoekje brachten en vroegen nieuwsgierig naar onze dansskills. Deze zijn na bijna drie maanden Ghana natuurlijk echt niet mis en toen we onder andere de ‘Azonto-dance’ lieten zien, gingen de meiden helemaal uit hun dak. We hebben erg met ze gelachen en het was een leuke ervaring om eens zo’n campus te zien.

De volgende dag reisden we verder naar Tamale. Clement had een drukke planning in gedachten dus echt rustig de stad bekijken, zat er niet in. Dansen kon gelukkig wel ;) In de avond gingen we naar twee van de bekendste clubs om meer Ghanese moves te leren. Waarna we een paar uur later op een bruiloft moesten verschijnen. De timing was dus niet echt top maar het was echt bijzonder om dit te zien! Father was een van de priesters die de bruiloft verzorgde. We voelden ons nogal ‘under dressed’ tussen al die prachtige Afrikaanse jurken en wisten niet waar we moesten gaan zitten aangezien we het bruidspaar niet kenden. Lichtelijk ongemakkelijk maar uiteindelijk viel het reuze mee en was het vooral erg mooi. Je kon wel zien dat het een van de rijkere Ghanezen waren door de versiering van de tuin etc. De gasten zagen er allemaal prachtig en vooral kleurrijk uit.

Eenmaal terug in Tuna begonnen we alweer aan de allerlaatste week in Tuna en dus ook op de school. We moesten de hele week nog van alles regelen om het project goed af te sluiten en natuurlijk van iedereen afscheid nemen. We hebben een filmpje gemaakt van alle foto’s en filmpjes die we de afgelopen maanden op de school hebben gemaakt welke we op de allerlaatste dag aan alle klassen lieten zien. Daarbij hebben we klassenfoto’s gemaakt met ons erbij die we in elk lokaal hebben opgehangen. De dag verliep anders dan verwacht omdat heel veel meisjes niet op school waren; deze hadden een ‘girlsprogramme’ in een dorpje verderop. Inmiddels zijn we echter gewend aan deze verassingen en legden we ons erbij neer dat we niet iedereen voor de laatste keer konden zien. Deze laatste dag hebben we ook met iedere klas de liedjes gezongen die we ze hebben aangeleerd, dit gaf een gemengd gevoel omdat we trots op ze waren maar natuurlijk ook verdrietig dat we ze moeten verlaten. Vlak voor closing riepen we de kinderen bij elkaar en handigden we cadeaus over die we hadden gekocht voor de school. Als afsluiting zongen we nog een paar liedjes met alle kinderen samen. Toen was het voor de kinderen tijd om naar huis te gaan maar ze bleven allemaal langer hangen dan normaal. Ze waren echt verdrietig en wij ook! We moesten ons echter alweer voorbereiden op de inmiddels 5e en laatste ICT-les voor de leraren.

’s Avonds nodigde master Philip ons uit om nog eens bij hem te komen dineren, erg leuk. Op vrijdag was het National Farmersday en nodigden de leraren ons ’s ochtends uit bij een barretje in Tuna. Dit hadden we echt niet durven hopen: alle leraren waren er en iedereen gaf een korte speech over het afscheid. Dit was erg mooi want iedereen sprak zijn dankbaarheid uit naar ons en was oprecht verdrietig over ons vertrek. We dronken, maakten foto’s en dansten haha, het kon niet beter afgesloten worden! Ze gaven ons ook een super mooie Afrikaanse leren armband en tasje!

Natuurlijk moest ik me in dit laatste weekend nog een keer bezeren door mijn vinger te verbranden aan een pan. Er zit nu een grote blaar op maar nu ik dit typ is hij al iets geslonken gelukkig.

’s Avonds gingen we uit in Bole en de volgende dag gingen we weer terug naar Tuna. Daar gingen we voor het laatst dineren bij de missionhouse, op het dak met een feestmaal, ook deze afsluiting had niet mooier kunnen zijn.

Zondag was dan ook de allerlaatste kerkmis. Van de week hadden we stof gekocht en naar een naaister gebracht waarvan ze voor ieder 2 Afrikaanse jurken had gemaakt. Deze droegen we dan ook op deze speciale dag. Het voelde een beetje ongemakkelijk om deze als blanken te dragen maar we kregen veel complimenten. In de kerk presenteerden we de projector die we aan de community hebben geschonken, aansluitend op het ICT-project dat we hebben gedaan. Na de mis dronken we de laatste pito en de rest van de dag bestond uit afscheid nemen, spulletjes weggeven en inpakken. Vooral het afscheid van Aziz viel ons alledrie erg zwaar.

Maandag ochtend was het dan echt tijd om ons huisje, de lieve mensen en de mooie omgeving van Tuna te verlaten. Clement bracht ons naar het busstation en alsof het zo moest zijn kwam er meteen een bus. We begonnen met een lach en een traan aan onze reis naar het zuiden.