Watergirls and Tuna by night

Vrijdag weer een vrij dagje. Heerlijk gewoon wakker worden, wat lezen, opstaan wanneer je wilt en dan ontbijten. Het voelt echt een beetje als vakantie. De enige verplichting van vandaag is water halen! Onze watervoorziening uit de blauwe tonnen is zo goed als leeg en omdat we niet over de luxe van een kraan beschikken, is het belangrijk dat de tonnen weer worden gevuld. Vol goede moed schouwen we na ons ontbijt een van de grote blauwe tonnen (inhoud 50 liter) naar het priesterhuis om deze te vullen. Onderweg schiet een meisje ons te hulp en neemt behendig de grote ton over. Eenmaal aangekomen bij het priesterhuis, komt father Andrew met een vragende blik naar ons toe. “What are you girls doing?!” vraagt hij. Ik: “Um our water is finished so we were on our way to get some”. Daar was hij het duidelijk niet mee eens. Hij zegt dat we die ton met geen mogelijkheid meer terug gesleept krijgen naar huis, zodra die gevuld is met water. “Far too heavy”. “Wait I’ll call you some girls to help”. En we horen hem aan de telefoon vragen of er zo snel mogelijk vijf meiden kunnen komen om onze watervoorziening te vullen. Eenmaal weer thuis (met een nog lege ton) zien we de meiden al aankomen. Met vijf man dragen ze ieder een emmer of metalen schaal gevuld met water en gieten het één voor één in de blauwe tonnen. Geweldig om te zien hoe behendig ze dat doen! We voelen ons wel schuldig over het feit dat we niet zelf onze watervoorziening hebben aangevuld.
Zodra de beide tonnen weer helemaal gevuld zijn, begint het kei hard te regenen. De meiden willen maar wat graag even bij ons schuilen en dat is natuurlijk wel het minste dat we kunnen doen om ze te bedanken. In de tijd dat ze wachten tot de bui voorbij trekt leren ze ons zinnen in het Ghanees (erg moeilijk dus ik weet het helaas niet meer) en wij hen in het Nederlands. We maken samen foto’s en de meiden inspecteren ons huis. Wat een rare spullen allemaal! Met name de waxinelichtjes vinden ze erg gek. Wat doe je daar nu toch mee? Heel komisch om te zien hoe dingen die voor ons doodnormaal zijn, voor hen zo vreemd. Het doet ons even denken aan die scène uit de film ‘Tarzan’ waarin de apen de spullen van de mensen onderzoekend bekijken;)
Zodra de ergste regen voorbij is en ieder meisje een koekje en lege flesjes heeft verzameld, vertrekken ze weer. Wij gaan daarna maar aan de slag met een wasje draaien, eerste schoolopdracht maken en lezen. Het verwachte bezoek van de elektricien om de lichten te repareren, laat vandaag op zich wachten. Hopelijk komt hij morgen.
Bam Bam Bam (hard gebonk op de deur) “Hello, Helloooo!”. Zo worden we zaterdagochtend gewekt. Om half acht staat de elektricien voor de deur om de lichten te repareren. Aangezien we net helemaal slaperig onze ogen opendoen, kleren willen aantrekken voordat we de deur open maken zijn we te laat. Hij is alweer vertrokken en staat een halfuur later weer op de stoep. Hij repareert alle lichten en zodra hij klaar is helpen we hem met het terugbrengen van de loodzware houten ladder. Op de terugweg vraagt hij ons om hem een Nederlands liedje te leren, aangezien father Clement in de kerk heeft gezegd dat wij onder andere komen zingen. Mmm daar zijn we niet op voorbereid en hij zegt uiteindelijk wel terug te komen zodra we hem iets kunnen leren.
Wachtend bij de trotro halte voor een tripje Wa komen we een oude bekende tegen. De jongen die Vodafone credits verkoopt bij een kraampje ziet ons al van ver aan komen lopen. Hij begroet ons erg enthousiast en wilt graag ons telefoonnummer zodat we altijd even met hem kunnen bijkletsen, maar dat doen we liever niet. Ondertussen komt er een oudere man op een scooter aangereden. Hij kent onze namen van de introductie in de kerk en stelt zich aan ons voor. We worden uitgenodigd om maandag eens bij hem en zijn vrouw op bezoek te komen. Ze zijn beide Engels leraar en erg gastvrij. Als we vertellen dat we vanmiddag nog graag naar Wa willen om groeten te kopen, geeft hij ons de tip om tot niet te laat te blijven om zo voor het donker wordt terug in Tuna te zijn.
Op ongeveer de helft van de route, begeeft de trotro het. De eigenaren van de trotro openen de motorkap, gieten er flink wat koelvloeistof over en prutsen wat met de motor. Iedereen loopt naar buiten voor frisse lucht, hoewel het snikheet is buiten. Na 20 minuten doet de motor het alweer en vervolgen we onze weg naar Wa.
In Wa gaan we naar de markt om groenten te kopen en even snel langs het internetcafé. We weten inmiddels al behoorlijk de weg dus het gaat sneller dan ons vorige bezoek. Om vijf uur zitten we weer in de trotro terug naar Tuna. Hij vertrekt echter pas veel later waardoor we uiteindelijk pas weer rond zeven uur in Tuna zijn. IEE daar hadden we even niet op gerekend. Het is echt al helemaal donker en we zien niets meer. Het stelt ons gerust dat er nog veel mensen op straat zijn, maar als we eenmaal bij het paadje aankomen op weg naar huis weten we niet wat we moeten doen. De weg is totaal niet zichtbaar en met alleen het licht van de telefoon, zien we nog veel te weinig. We bellen Clement en vragen om hulp. Net op dat moment komt de jongen van de Vodafone credits voorbij. We zijn nog nooit zo blij geweest om hem te zien en vragen of hij misschien een zaklamp heeft en met ons mee kan lopen naar huis. Dat doet hij maar al te graag en samen met zijn broer worden we veilig thuis afgezet. Eenmaal binnen lachen we samen over de dag en spreken we af voortaan toch maar eerder de trotro naar huis te nemen.
Groetjes Merle en Imke